Ten Obcy > Autor

Irena Jurgielewiczowa o swoim dzieciństwie

Irena Jurgielewiczowa, jedna z najpopularniejszych autorek powieści, opowiadań i sztuk scenicznych dla dzieci i młodzieży.

Autorka książek pisze o sobie:
"Wyrosłam w środowisku inteligenckim i należałam do tych, którzy od najwcześniejszych lat wychowywano w poczuciu ważności kultury" - pisała o swoim dzieciństwie. "W rozmowach prócz wszechobecnej polityki mówiło się o teatrze, o wystawach, o książkach. Stały na półkach i leżały na stołach, świeżo zdobytą umiejętność czytania ćwiczyłam na ich tytułach, które choć dziwaczne, mówiły o czymś niedostępnym, a na pewno cudownym".
"Dokonałam w swoim życiu tylko jednego odkrycia: staram się być jak najbardziej uczciwym człowiekiem. Nie robić przykrości innym. Nie dochodzić swego, pogodzić się z tym, że krzywdy bywają w życiu. Lepiej wybaczyć, aniżeli czuć się wiecznie skrzywdzonym".
Czytelnicy w listach do redakcji chwalili ją za to, że jest "mądra, ale nie przemądrzała; patriotyczna, ale nie nacjonalistyczna". Pisarka do końca zachowała jasność umysłu i poczucie humoru. Kiedy chwalono ją za doskonałą pamięć, mówiła: "Bez przesady, z wojny rosyjsko-japońskiej prawie nic nie pamiętam".

Życiorys

Irena Jurgielewiczowa urodziła się 13. stycznia 1903. roku w Działoszynie koło Wielunia. Jej matką była Franciszka z Oksińskich, a ojcem Grzegorz Drozdowicz.

Studiowała filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim (w 1928 roku uzyskała doktorat) oraz pedagogikę w Wolnej Wszechnicy Polskiej. W latach 1928 – 1939, pracowała jako instruktorka Sekcji Oświaty Pozaszkolnej miasta stołecznego Warszawy. W latach 1932 – 1934 przebywała we Francji. Po powrocie wykładała jako adiunkt i wykładowczyni w Studium Pracy Społeczno-Oświatowej Wolnej Wszechnicy.W roku 1933 debiutowała jako eseistka w czasopiśmie „Wiedza i Życie”. W okresie okupacji niemieckiej prowadziła seminaria na tajnych kompletach Żołnierz Armii Krajowej. W lutym 1944 roku udzieliła schronienia małej Żydówce, Danusi Romanowskiej.Po nieudanym powstaniu warszawskim 1944 roku Irena Jurgielewiczowa została wywieziona do obozu jenieckiego w Lamsdorf, w Niemczech. Po wojnie była wykładowcą na Wydziale Pedagogiki UW (1947-50) i kierownikiem literackim Państwowego Teatru Nowej Warszawy (1950-54). Od 1954 roku poświęciła się pracy literackiej. W 1983r. w drodze do pracy znajdującej się w warszawskiej Akademi Sztuk Pięknych zmarł jej mąż Mieczysław Jurgielewicz. W Warszawie przy ulicy Wiejskiej 25 maja 2003 zmarła pisarka.

Twórczość

Twórczość Ireny Jurgielewiczowej łączy znajomość psychiki i problemów młodych czytelników z zainteresowaniem dla ich etycznych i intelektualnych przeobrażeń. Wśród jej utworów dla dzieci do najpopularniejszych należą:

"Historia O Czterech Pstroczkach" (1948),
"O Chłopcu, Który Szukał Domu" (1957),
"Jak Jeden Malarz Chciał Namalować Szczęśliwego Motyla" (1960),

Wśród powieści dla młodzieży:
"Ten Obcy" (1961),
"Niespokojne Godziny" (1964),
"Wszystko Inaczej" (1968),
"Ważne i Nieważne" (1971),
"Inna?" (dalszy ciąg książki Ten obcy; na podstawie powieści zrealizowano film fabularny)(1975).

Jest autorką książek o wspomnieniach "Strategia Czekania" (1982) i "Byłam, Byliśmy" (1998).

Inne dzieła Ireny Jurgielewiczowej:
"Warszawa-serce Polski",
"Wiewiórcza mama",
"Osiem lalek i jeden miś" (sztuka),
"KETSIS",
"Lubiński szczur Kajtek",
"warszawski szpak",
"Rozbita szyba" (opowiadanie),
"Tort orzechowy" (opowiadanie),
"Niebezpieczna przygoda" (opowiadanie),

Te wszystkie książki były tłumaczone na języki: czeski, bułgarski, japoński, niemiecki, rosyjski, ukraiński, włoski

"Ten Obcy" wpisana jest na międzynarodową Listę Honorową im. H.Ch. Andersena, a "Inna?" - na międzynarodową listę Premio Europeo. Tom wspomnień z młodości "Byłam, Byliśmy" trafił do finału Nagrody Literackiej NIKE.